Sterven wanneer je zelf wilt, gewoon omdat je klaar bent met leven. Of zoals het kabinet het zegt ‘weloverwogen menen dat het leven voltooid is’. Een verzoek om zelfdoding is in zo’n geval ‘legitiem’.

Het kabinet bouwt in haar brief een aantal voorwaarden in om in aanmerking te komen voor zelfmoord zonder reden. Mensen moeten ‘op leeftijd zijn’ (wat is dat precies), een (medische) behandeling moet de wens om te sterven niet weg kunnen nemen, hoe kun je dat ooit op voorhand weten? Het moet vrijwillig zijn, weloverwogen, veilig en zorgvuldig. Tot slot moet altijd een stervensbegeleider ingeschakeld worden.

Toon Hermans zei het vroeger al:
Het leven is geen lolletje
er is een hoop verdriet
maar zo zwaar als wij het maken
is het leven meestal niet

Als ik bovenstaande lees, kan ik sommige dingen wel begrijpen, je kan lijden aan het leven, zeker als je ouder wordt en mensen om je heen wegvallen waar je op steunde. Als je in de avond van je leven bent gekomen, kan je klaar zijn voor de nacht. Maar wat ik absoluut niet begrijp is een complete uitsluiting van een beter leven. Zelfs als je lijdt aan het leven, zonder medische grondslag zijn er absoluut nog dingen die het leven zinvol maken, is het niet voor jezelf dan wel voor anderen. Om die dingen te vinden moet de persoon in kwestie niet geholpen worden door een stervensbegeleider, maar door een levensbegeleider. Iemand die naast je staat op zoek naar zingeving, uitzicht en dan wordt het leven sowieso weer draaglijk, want gedeelde smart is halve smart.

Door het levenseinde als keuze normaal te gaan vinden, wordt de sociale mentaliteit aangepast en verschuift de moraal. De moraal zal voor sommige betekenen dat het onbegrijpelijk wordt dat er mensen zijn die doorleven. De overheid moet inzetten op het Leven. Mensen te allen tijde perspectief bieden en ondersteunen in hun strijd met wegvallende levensdoelen. Vanuit mijn geloof zeg ik dat er zelfs na de dood perspectief is. Als je dat Leven leert kennen heb je altijd een doel. Ik denk dat mensen die willen sterven nog niet eens met Leven zijn begonnen.
De weg die het kabinet, onze maatschappij, nu inslaat doet pijn en verdriet en geeft de kijker de schaar van de Regisseur. Een rol die de kijker niet toekomt.