Als je hem ooit bent tegengekomen dan loopt hij voor altijd met je mee. Soms kijk je om en zie je hem niet, maar toch weet je dat hij nooit ver weg is. Gaat het goed dan kijkt hij je aan met een liefdevolle blik in z’n ogen. Je gaat naar hem toe, aait hem over zijn bol en boem, pats, hij heeft je weer in z’n greep. Op je knieën zit je bij hem en verbergt je hoofd in zijn vacht en hoopt dat niemand je ooit meer ziet.
Dit was wat ik dacht toen ik een artikelenserie zag over depressie. In het Engels (misschien alleen de VS) noemen ze dat ‘the black dog’. Ik kan me daar wel wat bij voorstellen. Niets zo trouw als deze zwarte hond.
Ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik een slecht baasje ben, ik zoek namelijk momenteel naar een boom waar ik deze hond aan vast kan binden, zodat ik er stiekem vandoor kan gaan.
Voor de artikelen die ik bedoelde kijk op www.artofmanliness.com