De afgelopen weken zijn de meningen niet van de lucht. Iedereen lijkt overal een mening over te hebben. Van een, slechts lokaal bekend, raadslid die denkt het Gazaconflict op te moeten lossen, tot een magazijnmedewerker die vindt dat de Nederlandse mariniers Oost-Oekraïne moeten gaan bezetten. Bij alles wat gebeurt, moet iedereen via welk kanaal dan ook, laten horen dat ze een mening over die gebeurtenis hebben.
Bijzonder is dat bij elke mening die de lucht in geslingerd wordt, vaak ook wordt gedacht dat men de waarheid in pacht heeft. Dat men rekening heeft gehouden met alle nuances en dat men kennis heeft van alle belangwekkende feiten, die hij/zij die er beroepsmatig een mening over moet hebben, ook heeft. Niets is echter minder waar. Daarnaast is elke mening per definitie zeer subjectief. Gekleurd door eigen opvoeding, politieke kleur of populistisch belang. 
Nu is het in deze tijd natuurlijk erg makkelijk voor iedereen om een podium te creëren waar je van je kan laten horen. Via Twitter, Facebook of welk ander social medium en soms zelfs via grotere podia als een krant of wie weet welk (lokaal) televisieprogramma.
Een paar vragen blijven te snel onbeantwoord: wie voelt zich nog verantwoordelijk voor uitspraken die her en der worden gedaan? Welke impact hebben ze, en wie zit er op mijn mening te wachten? Neem de vliegramp in de Oekraïne. Geen krant kan je openslaan, geen radio of tv aanzetten of er wordt van alles en nog wat bijgehaald. Laat staan op de sociale media. Vliegrampen uit de geschiedenis, overlevenden van andere rampen, wapendeskundigen etc. Met welk doel wordt dit gedaan? Om een programma te vullen of om de mensen te informeren?
De verantwoordelijkheid van elke mening ligt in eerste instantie bij de mensen die hun mening uiten, maar deels ook bij de media die hen een podium bieden. Deels zelfs bij de mensen die de meningen tot zich nemen en ze soms zelfs als feiten consumeren. De impact die dit heeft voor direct betrokkenen is soms enorm. Nabestaanden van de vliegramp zitten niet te wachten op het geroeptoeter van willekeurig welke twitteraar, die beweert dat er een Nederlands leger richting Rusland moet. Evenzo zitten Palestijnen en joden er niet op te wachten dat in een semi-nieuwsuitzending een ‘deskundige’ bepaalt wie van de twee de ergste gruweldaden pleegt in het Midden Oosten. Sterker nog, de oordelende gevoelens die deze meningen in de verschillende betrokken groepen teweegbrengen hebben vaak een averechts effect op de onderlinge verstandhouding.
Mijn oproep is om je in je meningen te beperken tot daar waar je mening verwacht wordt. Op het terrein van eigen expertise. Een raadslid heeft een mening over lokale aangelegenheden. Een krant brengt nieuws en achtergronden en op de sociale media, gaan we vooral sociaal doen. Het wordt tijd dat de schoenmakers weer terugkeren naar hun leest. (Dit was mijn mening, bedankt voor het lezen)